-
1 flatus
[st1]1 [-] - flātus, a, um: part. passé de flo; soufflé; fondu. - flata signataque pecunia, Gell.: pièce d'argent fondue et marquée. [st1]2 [-] - flātŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - souffle, haleine, respiration. - [abcl]b - souffle, vent. - [abcl]c - vent, flatuosité. - [abcl]d - souffle vivant, âme. - [abcl]e - arrogance, orgueil.[/b] - flatus secundus, Ov. M. 13.418: vent favorable. - flatu prospero fortunae uti, Cic.: avoir le vent en poupe. - sui flatūs ne sonet aura, cavet, Ov. F. 1, 428: elle a bien soin de ne pas laisser entendre sa respiration. - (equi) humescunt spumis flatuque sequentum, Virg. G. 3, 111: (les chevaux) sont pénétrés de l'haleine écumante de ceux qui les suivent. - flatu figuratur vitrum, Plin. 36, 26, 66, § 193: on donne au verre sa forme en le soufflant.* * *[st1]1 [-] - flātus, a, um: part. passé de flo; soufflé; fondu. - flata signataque pecunia, Gell.: pièce d'argent fondue et marquée. [st1]2 [-] - flātŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - souffle, haleine, respiration. - [abcl]b - souffle, vent. - [abcl]c - vent, flatuosité. - [abcl]d - souffle vivant, âme. - [abcl]e - arrogance, orgueil.[/b] - flatus secundus, Ov. M. 13.418: vent favorable. - flatu prospero fortunae uti, Cic.: avoir le vent en poupe. - sui flatūs ne sonet aura, cavet, Ov. F. 1, 428: elle a bien soin de ne pas laisser entendre sa respiration. - (equi) humescunt spumis flatuque sequentum, Virg. G. 3, 111: (les chevaux) sont pénétrés de l'haleine écumante de ceux qui les suivent. - flatu figuratur vitrum, Plin. 36, 26, 66, § 193: on donne au verre sa forme en le soufflant.* * *Flatus, huius flatus. Cic. Soufflement.\Flatum ventris emittere. Sueton. Vessir. -
2 flatus
flātus, ūs, m. (flo), I) das Blasen des Windes, der wehende Wind, 1) im allg., eig.: flatus etesiarum, Plin.: aurae, Lact.: aëris, Cael. Aur.: flatus secundus aurae od. ventorum, Vulg. u. Amm.: flatus secundus, Ov., Ggstz. adversus, Plin.: flatus antelucanus, ganz frühe Morgenluft, Sen. – Plur., flatus austri, Catull.: Alpini boreae, Verg.: ventorum, Sen. u. Iustin.: flatus hiberni, Verg. – im Bilde, ad id, unde aliquis flatus ostenditur, vela do, Cic.: prospero flatu fortunae uti, Cic.; vgl. is demum vir erit, cuius animum nec prospera (fortuna) flatu suo efferet, nec adversa infringet, Liv.: si (fatorum ordo) adfuisset flatu tandem secundo, Amm.: tamen superba et impotens flatu nimis fortuna magno spiritus tumidos daret, Sen. poët.; vgl. Ruhnken Rutil. Lup. 2, 13 extr. – 2) insbes., das Blasen einer Blähung, cum aliquid immundum flatu explodis, einen streichen läßt, Tert. ad ux. 2, 5. – dah. der Wind = die leise, lautlose Blähung (griech. βδέσμα, hingegen crepitus, der laute Knall, griech. πορδή), flatum crepitumque ventris emittere, Suet. Claud. 32. – II) das Blasen = das Herausstoßen des Atems, A) eig.: 1) im allg.: flatu figuratur vitrum, durch Blasen, Plin. – dah. meton.: a) der Hauch, Atem, Verg. u.a.: flatus vitae, Lebenshauch, Odem, Augustin. serm. 378. – b) die Seele, Prud. perist. 3, 169. – 2) insbes.: a) das Schnauben, equorum, Verg. u. Amm.: flatus validi, Cic. poët. – b) das Blasen auf der Flöte, das Flötenspiel, Hor. de art. poët. 205. Phaedr. 5, 7, 14. – B) übtr., die Aufgeblasenheit, das Sich-Blähen, gew. im Plur., Verg. u.a. Dicht. – / heterokl. Dat. flato, Commod. instr. 1, 12, 5; ebenso Abl. flato, Aethicus cosmogr. 3, 37. p. 24, 25 Wuttke.
-
3 flatus
flātus, ūs, m. (flo), I) das Blasen des Windes, der wehende Wind, 1) im allg., eig.: flatus etesiarum, Plin.: aurae, Lact.: aëris, Cael. Aur.: flatus secundus aurae od. ventorum, Vulg. u. Amm.: flatus secundus, Ov., Ggstz. adversus, Plin.: flatus antelucanus, ganz frühe Morgenluft, Sen. – Plur., flatus austri, Catull.: Alpini boreae, Verg.: ventorum, Sen. u. Iustin.: flatus hiberni, Verg. – im Bilde, ad id, unde aliquis flatus ostenditur, vela do, Cic.: prospero flatu fortunae uti, Cic.; vgl. is demum vir erit, cuius animum nec prospera (fortuna) flatu suo efferet, nec adversa infringet, Liv.: si (fatorum ordo) adfuisset flatu tandem secundo, Amm.: tamen superba et impotens flatu nimis fortuna magno spiritus tumidos daret, Sen. poët.; vgl. Ruhnken Rutil. Lup. 2, 13 extr. – 2) insbes., das Blasen einer Blähung, cum aliquid immundum flatu explodis, einen streichen läßt, Tert. ad ux. 2, 5. – dah. der Wind = die leise, lautlose Blähung (griech. βδέσμα, hingegen crepitus, der laute Knall, griech. πορδή), flatum crepitumque ventris emittere, Suet. Claud. 32. – II) das Blasen = das Herausstoßen des Atems, A) eig.: 1) im allg.: flatu figuratur vitrum, durch Blasen, Plin. – dah. meton.: a) der Hauch, Atem, Verg. u.a.: flatus vitae, Lebenshauch, Odem, Augustin. serm. 378. – b) die Seele, Prud. perist. 3, 169. – 2) insbes.: a) das Schnauben, equorum, Verg.————u. Amm.: flatus validi, Cic. poët. – b) das Blasen auf der Flöte, das Flötenspiel, Hor. de art. poët. 205. Phaedr. 5, 7, 14. – B) übtr., die Aufgeblasenheit, das Sich-Blähen, gew. im Plur., Verg. u.a. Dicht. – ⇒ heterokl. Dat. flato, Commod. instr. 1, 12, 5; ebenso Abl. flato, Aethicus cosmogr. 3, 37. p. 24, 25 Wuttke. -
4 flatus
flātus, ūs, m. [flo], a blowing, breathing, snorting (mostly poet.; syn.: flamen, flabra, ventus, aura).I.Lit.:B.nondum spissa nimis complere sedilia flatu (sc. tibiae),
Hor. A. P. 205; Phaedr. 5, 7, 14:flatuque secundo, Carbasa mota sonant,
Ov. M. 13, 418;so of the wind,
id. ib. 14, 226; Hor. C. 4, 5, 10; also in plur., Ov. M. 15, 302; Verg. G. 2, 339:ipsa sui flatus ne sonet aura, cavet,
of his breath, Ov. F. 1, 428:(equi) humescunt spumis flatuque sequentum,
with the snorting, Verg. G. 3, 111; in plur.:aestiferi,
Cic. Arat. 111:ventris (with crepitus),
a breaking wind, Suet. Claud. 32:flatu figuratur vitrum,
Plin. 36, 26, 66, § 193.—Transf., concr., the breath of life, the soul, Prud. steph. 3, 168.—II.Trop.A.A breath, breeze (the fig. being taken from wind):B.cum prospero flatu fortunae utimur, ad exitus pervehimur optatos,
Cic. Off. 2, 6, 19:ad id, unde aliquis flatus ostenditur, vela do,
id. de Or. 2, 44, 187. —Pride, haughtiness (mostly in plur.):det libertatem fandi flatusque remittat,
Verg. A. 11, 346; Ov. A. A. 1, 715; Val. Fl. 3, 699; Stat. Th. 1, 321; 3, 192. -
5 flatus
flātus, ūs m. [ flo ]1) дуновение, веяние, порыв (ventorum Sen, Just, Ap)f. secundus O — попутный ветерprosper f. fortunae C — счастливое стечение обстоятельств, везение2) дыхание (f. vitae Aug)5) чванство, важничанье V6) игра на флейте H7) мед. ветры, пучение Su, Tert -
6 figuro
fĭgūro, āre, āvi, ātum - tr. - [st1]1 [-] façonner, former. - figurare inanes species anxio animo, Curt. 7, 1: former de vains fantômes dans son esprit anxieux. - figurare barbam peregrina ratione, Petr. 102: tailler la barbe à la mode des étrangers. - figuratur flatu vitrum, Plin. 36: on souffle le verre. - Cic. Tim. 17. - absol. Cic. Nat. 1, 110. - fig. Lucr. 4, 550; Hor. Ep. 2, 1, 126. [st1]2 [-] se figurer, concevoir, imaginer. - sibi figurare, Sen. Ir. 2, 35, 5: imaginer, se représenter, concevoir. [st1]3 [-] rhét. orner de figures. - Quint. 9, 1, 9. - figurabat egregie, SEN. Contr. 7 praef. 3: il employait admirablement les figures.* * *fĭgūro, āre, āvi, ātum - tr. - [st1]1 [-] façonner, former. - figurare inanes species anxio animo, Curt. 7, 1: former de vains fantômes dans son esprit anxieux. - figurare barbam peregrina ratione, Petr. 102: tailler la barbe à la mode des étrangers. - figuratur flatu vitrum, Plin. 36: on souffle le verre. - Cic. Tim. 17. - absol. Cic. Nat. 1, 110. - fig. Lucr. 4, 550; Hor. Ep. 2, 1, 126. [st1]2 [-] se figurer, concevoir, imaginer. - sibi figurare, Sen. Ir. 2, 35, 5: imaginer, se représenter, concevoir. [st1]3 [-] rhét. orner de figures. - Quint. 9, 1, 9. - figurabat egregie, SEN. Contr. 7 praef. 3: il employait admirablement les figures.* * *Figuro, figuras, pen. prod. figurare. Cic. Figurer, Faconner, Donner forme.\Figurare os pueri, per translationem. Horat. L'apprendre à parler, Luy dresser son langage.\Figurare tamen potestis qui tunc animus mihi, quae cogitatio fuerit. Quintil. Vous povez imaginer.
См. также в других словарях:
VITRUM — quod visui pervium, recensetur Talmudicis inter tria beneficia, quae verbis illi Deuteron. c. 33. v. 19. Thesauri absconditi arenae, quibus e littorali arena, quae alioqui solet esse infecunda ac sterilis, magnas opes Zabulonitis accessuras… … Hofmann J. Lexicon universale
CALICES fingendi artificium — Commodo Imperatori in delitiis, de quo sic Lamprid. c. 1. Iam in his artifex, quae stationis Imperatoriae non erant, ut calices fingeret, saltaret, cantaret etc. Ubi legit Vir doctissimus, Calices frangeret, propter similem locum in Vero, c. 4.… … Hofmann J. Lexicon universale